voy a bailar cada mañana

berserk evreni.. miura bir bakıma diyor ki tanrı, her insanın yüreğine çöreklenen karanlıktan doğar.. arzulanan tanrı. kötülük düşüncesi. aslında bu sadece berserk değil.. burası da böyle.. her yer böyle.. 20 senedir devam eden bir evren bu ve nereye gittiğini göremiyorum.. umarım tamamlanmadan yaratıcısından mahrum kalmaz.. şu an için tek endişem bu..

annem, “yalnız kalacağından korkuyorum.” diyor. geleceğim için bu kadar endişesiz olmam, ona anlaşılır gelmiyor şüphesiz.. bazen acilen para kazanmaya başlamam gerek, diyorum. bazıları, ayrıntıları sonra konuşuruz, diyor.. ayağıma gelen işlerle yaşamaya devam ediyorum. bir şey değişmiyor. aptal bir test, “risk almaktan korkuyorsunuz.” diyor.

halbuki sürdürdüğüm bu yaşamla en büyük riski almış oluyorum. bu, bir kumar. herkes için aynı. şu anki en büyük sorunum, anime izleme hızımla bu animeleri indirme ve yükleme hızımın eşleşmemesi.. ve bu yazıyı yazıyor olmamın tek nedeni de şu an izleyecek animenin olmaması..

o hâlde şöyle başlayalım: novem’in ölürkenki itirafı, kyuzo’nun boku bokuna ölümü, L’in kabul edilemez yenilgisi ya da kabullenişi, chloe’nin gereksiz ölümü.. evet, sanırım bu kadar.. genel olarak protagonistlerden nefret ediyorum.. hepsi zavallı, aşırı duygusal ve az gelişmiş.. onların olgunluğa giden yolculuğuna tanık olmak istemiyorum.. bunun altında pek çok neden yatıyor olabilir..

mesela arkadaşlarımı da hep kendimden daha iyi gördüklerim arasından seçme ihtiyacım.. bu yüzden çok az arkadaşım olması.. ah, bu kibir! değil mi? “beğendiğim bir sürü şey var.” diyorum. “vincent?” ah, yeşil gözlü cengâver mi? adını da unutmamış. gözlerin güzelliği o yeşilin gerçek dışılığıı..

antagonistler her şeyin daha iyisini bilir, her zaman serinkanlıdır ve her durumdan sıyrılmasını becerirler ama neden, neden hep ikinci plandadırlar? sahneyi ilk terk eden hep onlar olur. benim sevdiklerim false protagonist dedikleri.. evet, onlar fazla zaman geçmeden ayak altından çekilecek olan ve karşı geldiklerinin karşısında eğilecek olanlardır.. nihahhaha mı acaba? bu nasıl bir yazı ki şimdi?