voy a bailar cada mañana

kısa bir minibüs yolculuğu.. “nerede ineceğim? burada mı? teşekkürler.” yurdum erkeklerinin adım atacak yer bulunmayan minibüste en az kadınlar kadar yanındakine değmeme, elini kolunu doğru yere koyma çabası yüreğimi okşadı doğrusu. başka bir yerlerim okşansaydı, zira, bu kadar olumlu bir başlangıcı olmazdı bu yazının.

“çok kolay. oradan hem minibüs hem otobüs var. ineceğin yeri söyle sana yardımcı olurlar.” otobüsü kaçırdığımı anlayınca minibüse yürümeye karar veriyorum. önce minibüslerin doluluğu gözümü korkutuyor. bir süre sonra önümde makûl yerleri boş olan bir minibüs duruyor.

ücret kadıköy ücretinden biraz fazla ama gideceğim yere daha kısa zamanda gidiyorum. bu ilginç. inince arıyorum. “indim bekliyorum.” “öyle mi? ne kadar hızlısın! hemen geliyorum.” büyük buluşma.

10 yıl sonra astigmatlı gözlerle uzaktan gelen figürü tanıma çabası. msn’den yollanan fotoğraflarla az çok biçimlenen tanıma merkezi işini doğru yapıyor. en azından benim tarafımda. “tanıyamadım var ya. sonra dedim, bu saatte orada başka kim bekler ki? saçlarından sanırım. bu kadar uzun beklemiyordum.”

gururla kıçıma kadar uzatma hevesimden bahsediyorum bir yandan da saçlarımın sırtımda ulaştığı noktayı gösterirken. eve gidiyoruz. sebzeli makarna bir gün önceden kararlaştırıldığı üzere pişmeyi bekliyor. balkonda harika bir akşam yemeği. iletişimsizlikten büzüşmüş beynim bir anda bir genleşme yaşayınca çenem kapanmıyor.

“konuş canım. konuşalım, diye buluştuk zaten.” gecenin ilerleyen zamanlarında feysbuklarda eskilerin şimdiki hâllerinden seçmeler.. o, bu ve şu evlenmiş.. bilmem kim dışarda bir yere gitmiş, öteki de dubai’ye. biri buradaymış, onun ailesi ölmüş. bir iki tanesi kapanmış. birinin bebeği olmuş. bir diğeri hiç değişmemiş.

ya biz? biz hâlâ anlaşıyoruz. kaldığımız yerden dense yeridir. çekinme, gücenme, gereksiz gerilim yok. güzel bir gece. uykusuz kalınsa ve uykuya geçmekte zorlanılsa da..

iki söz bekliyorum.. biri doğayla iç içe diğeri mistisizmle. gelecek günler daha güzel olacak umuyorum.